Unknown

ନାବକେଳି

ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ

ଗୋପିଏ ବୋଇଲା ଶୁଣ ଗୋ ମିତ ।	ଦିନେ ଯାହାକଲେ ଯଶୋଦା ସୁତ ।
ତା ତହୁଁ ଆମ୍ଭକୁ ଆନ ନ ଦିଶେ ।	କହିଲା ଲୋକର ହିଆ ଉଲୁସେ ।।

ଯେଉଁ କୃତ୍ୟକଲେ କରୁଣାସିନ୍ଧୁ ।	କହିଲେ ହସିବେ ପରାଣ ବନ୍ଧୁ ।
ଏକ ଦିନକରେ ସର୍ବଗୁଆଳୀ ।	ରାତ୍ରହୁଁ ଉଠି ଦୀପମାନ ଜାଳି ।।

ମଥୁରା ହାଟକୁ ଯିବାର ପାଇଁ ।	ଦଧିମନ୍ଥନରେ ପଶିଲୁ ଗୋଈ ।
ସମୁଦ୍ର ପ୍ରାୟେ ଶୁଭେ ଦଧିମୁହାଁ ।	ପକାପରେ ବୁଲେ ପଞ୍ଚଶଖୁଆ ।।

କାହିଁ ଷାଠିଏ ସତୁରୀଏ କାହିଁ ।	ଶଏ ବୋଲିକରି କଳନା ନାହିଁ ।
ଯା ଘରେ ଅଧିକ ହୁଏ ଗୋରସ ।	ତା ଘରେ ବୁଲଇ ଖୁଆ ଦୁଇଶ ।।

ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କର ହରଷ ଚିତ୍ତ ।	ଦଧିମନ୍ଥନେ ଗାଉଛନ୍ତି ଗୀତ ।
କେ ବୋଲେ କେଶବ କରୁଣା କାହ୍ନା ।	କୁଞ୍ଜବିନୋଦିଆ ପଦ୍ମଲୋଚନା ।।

କେ ବୋଲେ ଖେଳାଉଛ ଦୟାନିଧି ।	ଖଗ ଆସନ କରୁଣା-ବାରିଧି ।
କେ ବୋଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋକୁଳ ନାଥ ।	ଗୋପ ମୋହନିଆ ଯଶୋଦାସୁତ ।।

କେ ବୋଲେ ଘଟୁଆଳ ନବରଙ୍ଗ ।	ଘନଶ୍ୟାମଳିଆ ବରଜ ସଙ୍ଗ ।
କେ ବୋଲେ ନାଗର ଶ୍ରୀବନମାଳୀ ।	ନିଧନ ଧନିଆ ରଙ୍କଶଙ୍ଖାଳି ।।

କେ ବୋଲେ ଚନ୍ଦ୍ରମାମୁଖ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ।	ଚିତା ସଳଖେ କାଟିଥାଇ ଚୂଳ ।
କେ ବୋଲେ ଛଇଳ ନାଗର କାହ୍ନା ।	ଛନ୍ଦ ଶିରୋମଣି ଭକତଧନା ।।

କେ ବୋଲେ ଯାମଳର୍ଜ୍ଜୁନ ଭଞ୍ଜନ ।	ଯୁବାସ୍ତିରୀଙ୍କର ଗରବ ଗଞ୍ଜନ ।
କେ ବୋଲେ ଝଳି ଲୋଟଣି ଜୁଡ଼ା ।	ଝାଡ଼ ବିନୋଦିଆ ଝିମିଟି ଖେଳା ।।

କେ ବୋଲେ ନବୀନ ନବ ସାଗର	ନୂଆ ମଦନିଆ ହଟ ନାଗର ।
କେ ବୋଲେ ନବୀନ ନବସାଗର	ଟେକ ଟସକର ଲବଣୀ ଚୋର ।।

କେ ବୋଲେ ଠା ଠିକ୍‌ ଚାହାଣୀବଙ୍କା ।	ଠଣବଦନିଆ ମୁରଲୀଫୁଙ୍କା ।
କେ ବୋଲେ ଡଙ୍କକୁ ଭଲା ଗାରଡ଼ି ।	ଡାକିଲେ ଯାଇଁ ଶେଷ ବିଷ ଉଡ଼ି ।।

କେ ବୋଲେ ଢଳି କହୁଥାଇ ଭାଷା ।	ଢାଳେହିଁ ପୁତନା ଜୀବନ ଶୋଷା ।
କେ ବୋଲେ ଅନନ୍ତ କଳପତରୁ ।	ଆରତ ଭଞ୍ଜନ ଶରଣମେରୁ ।।

କେ ବୋଲେ ତାପ ଖଣ୍ତନ ମୁରାରି ।	ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଜଗଦ୍‌ବିହାରୀ ।
କେ ବୋଲେ ସ୍ଥାଣୁ ଧ୍ୟାନଘେନା କାହ୍ନା ।	ଥଣ୍ଟଚିରା ବକା ଜୀବନଘେନା ।।

କେବୋଲେ ଦୀନଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଭଞ୍ଜନ ।	ଦହି ଦୁଧଖିଆ ଦୁଃଖୀର ଧନ ।
କେ ବୋଲେ ନୀପ କୁସୁମଚୂଳିଆ ।	ବଂଶୀବଦନିଆ ନୀପ ମୂଳିଆ ।।

କେବୋଲେ ନିର୍ଗୁଣ ଗୁଣକବୁଝା ।	ନବୀନ ସୁନ୍ଦର ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ମଝି ।
କେ ବୋଲ ପ୍ରଭୂପଣ ତାର ଭଲା ।	ପାଣି ଘାଟୁଆଳ କେଣିକି ଗଲା ।।

କେ ବୋଲେ ଫୁଲ ବିନୋଦ କହ୍ନାଇ ।	ଫୁଲାଚାଲିକି ପରିମୁଣ୍ଡା ଯାଇ ।
କେ ବୋଲେ ବଂଶୀବଦନ ସୁନ୍ଦର ।	ବୁଦ୍ଧି ଭୁଲିଆ ମୁରଲୀ ଅଧର ।।

କେ ବୋଲେ ଭଉଣୀ ଦୁଷ୍ଟ ଆଣ୍ଟୁଆ ।	ଭେଳା ବୁଡ଼ାଣିଆ ଭେଳାଥେଣ୍ଟିଆ ।
କେ ବୋଲେ ମନମୋହନିଆ ଠାଣି ।	ମୋହିନୀ ଲାଗଇ ଚାହିଁଲାକ୍ଷଣି ।।

କେ ବୋଲେ ଜଗତ ଜନ ବନ୍ଦନ ।	ଯୁବାବୟସିଆ ଯଦୁନନ୍ଦନ ।
କେ ବୋଲେ ରସିକ ରୂପ କାଳିଆ ।	ରଙ୍ଗ ଲୋଚନିଆ ଗୁଞ୍ଜମାଳିଆ ।।

କେ ବୋଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀପତି ବିନୋଦ ।	ଲୋଭ ଛାଡ଼ି ନୁହେଁ ପରମାନନ୍ଦ ।
କେ ବୋଲେ ବିବିଧରସିଆ ଗୋଟା ।	ବିଷ୍ଣୁମାୟାଧର ପାବକ ଛଟା ।।

କେ ବୋଲେ ସୁନ୍ଦର ଦେବାଧିରାଜ ।	ସୁଧାବଦନିଆ ଗରୁଡ଼ ଧ୍ୱଜା ।।
କେ ବୋଲେ ସୁନ୍ଦର ତ୍ରିମୁଣ୍ତଚୁଡ଼ା ।	ଶିରରେ ମୟୁରଚନ୍ଦ୍ରିକା ବେଢ଼ା ।

କେ ବୋଲେ ସୃଜନ ଜଗତ କଲା ।	ସନ୍ଥପଦ ବୁହା ମହିମା ଭଲା ।
କେ ବୋଲେ ହରିକି ନୁହେ ଉପେକ୍ଷି ।	ହିଆ ଉଲୁସଇ ହସିବା ଦେଖି ।।

କେ ବୋଲେ କ୍ଷତିଶ ପଦ୍ମଚରଣ ।	କ୍ଷୁଦ୍ର କୃଷ୍ଣଦାସ ପଶେଶରଣ ।
ବିବିଧ ପ୍ରକାରେ ଗାଆନ୍ତି ଗୀତ ।	ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କର ହରଷଚିତ୍ତ ।।

ଏମନ୍ତେ ସରିଲା ଦଧିମନ୍ଥନ ସଜ ।	କଲେ ସବୁ ପସରାମାନ ।
ଏକ ଆରକେ ଡକାଡକି ହୋଇ ।	ବାହାର ହୋଇଲୁଁ ଘେନିଣଦହି ।।

ରାଧିକା ସହତେ ଯେତେକ ବାଳୀ ।	ଦଧିମୁହାଁଇ ଯେ ସମସ୍ତେ ଚଳି ।
ସୁବେଶ ହୋଇଣ ଚଳନ୍ତିବାମା ।	ସୁନ୍ଦର ସୁଶୋଭିତ ଅନୁପମା ।।

କଟିକଙ୍କିଣୀ ବାଜେ ରୁଣଝୁଣ ।	ବାହେ ବାହୁଟି ହସ୍ତରେ କଙ୍କଣ ।
ଦଧିପସରା ଘେନିଣ ମୁଣ୍ତର ।	ବାହେ ଉଡ଼ୁଅଛି ପତନୀ ଫେର ।।

ସମସ୍ତେ ସୁନ୍ଦରୀ ଅପୂର୍ବରୂପ ।	ନାକେ ନାକଚଣା ମୁକୁତା ଥୋପ ।
ହେମର ତାଡ଼କା କର୍ଣ୍ଣରେ ଫୁଲ ।	ଝଟକେ ବିଜୁଳି ଜ୍ୟୋତି ଅମୂଲ୍ୟ ।।

ଲୋଟଣୀଛନ୍ଦେ କେ କରିଛି ଖୋଷା ।	ବିବିଧ କୁସୁମ ହୋଇଛି ମିଶା ।
ହରିଣୀନୟନେ ଅଞ୍ଜନରଞ୍ଜେ ।	ଚରଣ ନୂପୁରେ ଅଳତା ସାଜେ ।।

ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ସଙ୍ଗାତ ।	କହି ନ ପାରଇ ସେ ଦିନ କୃତ୍ୟ ।
ଏମନ୍ତ ବେଶ ଯେ ହୋଇଣ ଗାଈ ।	ଯମୁନା କୂଳରେ ମିଳିଲୁଯାଇ ।।

ଦଧିପସରାମାନ ଅଛି ମୁଣ୍ତେ ।	ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଲୁଥାଉଁ ତୁଣ୍ତେ ।
କହି ନପାରଇ ସେଦିନ ଛଟା ।	ଦେଖିଲୁ ବଢ଼ିଅଛି ନଦୀ ଗୋଟା ।।

ପ୍ରଖର ହୋଇ ବହୁଅଛି ପାଣି ।	ପୁଞ୍ଜା ପୁଞ୍ଜା ହୋଇ ଭାଷୁଛି ଫେଣୀ ।
ମଟାଳିଆ ପାଣି ବହୁଛି ସଞ୍ଚେ ।	ଲହଡ଼ା ମାରୁଛି ପର୍ବତ ଉଚ୍ଚେ ।।

ମହାଦାରୁମାନେ ଯାଆନ୍ତି ଭାସି ।	ତଥି ଉପରେ ସର୍ପଛନ୍ତି ବସି ।
ଛତ୍ର ଆକାରେ ଟେକିଛନ୍ତି ଫଣା ।	ଗର୍ଜନ ଶୁଣିଲେ ହେବି ଭେଟଣା ।।

ସମୁଦ୍ରପ୍ରାୟେ ଶୁଭଇ ଚହଳ ।	ଶଙ୍କୁ ସୁସମ୍ବର ଅତିଗହଳ ।
ଚାହିଁ ନୁହଇ ଭୟଙ୍କର ଦିଶେ ।	ଭେଳା ଭେଳା ହୋଇ କୁମ୍ଭୀର ଭାଷେ ।।

ବେନି କୂଳେ ନଦୀ ଯାଉଛି ମାଡ଼ି ।	କେଉଁଠାରେ ବନ୍ଧ ପଡ଼ୁଛି ଛିଡ଼ି ।
ଚାହିଁଲେ ପୁଣି ନ ଦିଶଇ କୂଳ ।	ଚକ୍ରାକୃତି ହୋଇ ବୁଲୁଛି ଜଳ ।।

ନାବ କେରୁଆଳ କିଛିହିଁ ନାହିଁ ।	ତାଟକା ହୋଇଲୁ ନଦୀକୁ ଚାହିଁ ।
ଭରସା କରି ତ ନୁହଇ ପଶି ।	କି କରିବୁ ବୋଲି ଭାଳୁଛି ବସି ।।

ଦେଖିଣ ସବୁକୁ ଲାଗିଲା ବ୍ୟଥା ।	ଥୋକେ ବୋଇଲେ ଗୋ କେମନ୍ତ କଥା ।
ଖରତର ସ୍ରୋତ ଯାଉଛି ବହି ।	ଖରାବେଳେ କିମ୍ପା ବଢ଼ିଲା ନଈ ।।

କେହି ନ କହିଲେ ଆମ୍ଭ ଆଗର ।	ଜାଣିଲେ ଘରୁ ନୁହନ୍ତି ବାହାର ।
ଆମ୍ବିଳ ହେଉଛି ମୁହିଁଲା ଦହି ।	କି ବୁଦ୍ଧି କରିବୁ କହ ଗୋ ସହି ।।

ପଡ଼ିଆ ହେଉଛି ରଜନୀ ଯୋଗେ ।	କାହିଁ ବୁଲାଇବୁ ରାଜାଙ୍କ ଭୋଗେ ।
ବିକଳ ହୋଇଣ ଯୁବତୀ ରାଶି ।	ଭାଳୁଅଛୁଁ ଏକ ଠାବରେ ବସି ।।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରନ୍ତେ ଏଣେ ।	ନାବ ଗୋଟାଏକ ଦିଶିଲା ତେଣେ ।
କୃଷ୍ଣ ବୋଲୁ ତାଙ୍କୁ ନ ଜାଣୁ କେହି ।	ମାୟାରୁପେ ଛନ୍ତି କେଉଟ ହୋଇ ।।

ଅଝାଲ ଦଉଡ଼ି ବାନ୍ଧିଛି ଟାଣି ।	ଦଦରା ନାବରୁ ବହୁଛି ପାଣି ।
ପାକଲା ଗାମୁଛା କାନ୍ଧରେ ପଡ଼ି ।	ନାବ ପୂର୍ବମଙ୍ଗ ବସିଛି ମାଡ଼ି ।।

କରେଣ ବଇଁଶୀ କଙ୍କଣ ଆଭା ।	ମୟୁର ଖଲାରି ମଥାରେ ଶୋଭା ।
ମୀନ ଖେଳୁଥାଏ ଅଛି ପାଖର ।	ଜାଲ ପଡ଼ିଅଛି ନାବ ଭିତର ।।

ଢମାଳି କରି ଗୀତପଦେ ଗାଇ ।	ସ୍ଥିରକରି ନାବ ଦେଇଛି ବାହି ।
ଏତେ ହଟିଆ ଗୋ ନନ୍ଦର ବତ୍ସି ।	ବୃଦ୍ଧ ରୂପ ଧରି ନାବ ବାହୁଛି ।।

ଅତି ସରପଞ୍ଚ ଖାଙ୍କର କେଶ ।	ଦେଖି ନ ଯୋଗାଏ ଏମନ୍ତ ବେଶ ।
ବେନି ନୟନରୁ ପେଚଡ଼ା ବହେ ।	ବଙ୍କା ନୟନେ ଟେରିଆଇ ଚାହେଁ ।।

ଗୋଦଡ଼ ହୋଇଛି ଡାହାଣ ଗୋଡ଼ ।	ବୁକୁରେ ପଡିଛି ପାକଲା ଥୋଡ଼ ।
କଳା ଦେହ ତାର ବିସ୍ତାର ମୋଟି ।	ଦାନ୍ତ ନାହିଁ ବୁଢ଼ା ପାକୁଆ ପାଟି ।।

ବଚନ କହିଲେ କୋମଳ ଭାଷେ ।	ହସିଲେ ବୁଢ଼ା ପରପଞ୍ଚ ଦିଶେ ।
ତାହା ଦେଖି ଆମ୍ଭେ ଉସତ ହୋଇ ।	ନାବ ଆଣ ବୋଲି ଡାକିଲ ଗୋଈ ।।

ଜଣେ ଜଣେ ତୋତେ କଉଡ଼ି ।	ଦେବୁଁ ପାରି କରିଦେଲେ ମଥୁରାଯିବ ।।
ଆମ୍ବିଳା ହୋଇଲା ବିକା ଗୋରସ ।	ଆଉ ଘଡ଼ିରେ ସବୁ ଯିବ ନାଶ ।

ସକାଳ ପ୍ରହରୁ ଅଛୁଁ ଅନାଇ ।	ବେଗେ ନାବ ଆଣ କେଉଟ ଭାଇ ।
ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ଡାକିଲୁ ତାଙ୍କୁ ।	କେଭେ ନ ଆସିଲା ଆମ୍ଭ ପାଖକୁ ।।

ବଦନ ଟେକି କଣିଆଇଁ ଚାହେଁ ।	ଏଣିକି ବୋଇଲେ ତେଣିକି ଯାଏ ।
କାଲ ଯେସନ ଥାଇ ପାଶେ ରହି ।	ଡାକି ଡାକି ମଲେ ଶୁଣଇ ନାହିଁ ।।

ଆମ୍ଭେତ ଷୋଳସହସ୍ର ମୃଗାକ୍ଷୀ ।	ବୟସ ଗରବେ ନ ଜାଣୁ କିଛି ।
ମନେ ତାପକରି ଅତିଧିକାରେ ।	ଗାଳିଦେଲୁ ତାକୁ ନାନା ପ୍ରକାରେ ।।

ପଡ଼ି ନ ମଲୁରେ ଜାଡ଼ୁଆ ଗୋଟା ।	କାଲ ହୋଇଲୁ କି ଆରେ କେଉଟା ।
ଡାକି ଡାକି ଆମ୍ଭେ ମରୁଛୁଁ ଏଣେ ।	ସର୍ପ ଖାଉ ତୋର ବେନି ଶ୍ରବଣେ ।।

ଦଇବ ଯେମନ୍ତେ ହୋଇବ ସତ ।	ବୁକୁରେ ତୋର ମାଡ଼ିବସୁ ଭୁତ ।
ନାବ ମଙ୍ଗଖଣ୍ତ ପଡ଼ିବ ଛିଡ଼ି ।	ମଝି ନଈରେ ତୁ ମରିବୁ ବୁଡ଼ି ।।

ଅଝାଲ ଦଉଡ଼ି ଛିଡ଼ିଣ ଯାଉ ।	ନାବ ବୁଡ଼ୁ ତୋତେ କୁମ୍ଭୀର ଖାଉ ।
ଏକମୁଖ ହୋଇ ସର୍ବ ଗୁଆଳୀ ।	ନାନା ପ୍ରକାରେ ଦେଉଛନ୍ତି ଗାଳି ।।

ଏମନ୍ତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ଲୟ କଲେ ।	କେ ତୁମ୍ଭେ ବୋଲିଣ କୋପେ ବୋଇଲେ ।
ଦଦରା ନାବରେ ଅଛଇ ଚଢ଼ି ।	କାହିଁକି ମରୁଛ ବୋବାଳି ଛାଡ଼ି ।।

ଆମ୍ଭେତ ତୁମ୍ଭର ତରାଇ ନୋହୁ ।	ମୀନ ମାରିବାକୁ ନଦୀରେ ଥାଉଁ ।
ଭାତ ବରତନ ଦେଇଛ କେତେ ।	କାହିଁକି ତେଜ ଲୋ କାଢ଼ୁଛ ଏତେ ।।

ଗୋପିଏ ବୋଇଲେ ତରାଇ ଭାଇ ।	ଉଚିତ କଥାକୁ ଚଳୁ କିମ୍ପାଇ ।
ତୋହ ଦୁଃଖମୂଲ କଉଡ଼ି ଦେବୁଁ ।	ପାରି କରିଦେଲେ ମଥୁରା ଯିବୁ ।।

ପଣେ ପଣେ ଦେଲେ ଅଣ୍ଟଇ ସିନା ।	କାହିଁକି ଭାବୁଛ କେଉଟ ନନା ।
ତୋହ ପେଟ ଭାଇ ନଦେବୁଁ ନିକି ।	ବେଗେ ପାରିକର ସର୍ବ ଗୋପୀଙ୍କି ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ କେମନ୍ତ ଯିବ ।	ଭାରା ନ ସହିବ ଦଦରା ନାବ ।
ଜଣେ ଜଣେ ହୋଇ ଯାଅ ଗୋ ।	ବସି ଅଧିକ ଜଳରୁ ନୁହେଁ ଭରସି ।।

ଦଇବେ ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପନାରୀ ।	ଯାନୁ ଯଉବନ ହୋଇଛି ଭାରି ।
ନାବ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ କିସି କରିବି ।	ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗତରେ ବୁଡ଼ି ମରିବି ।।

ତୁମ୍ଭେ ମାନେ କିଛି ନଜଣା ଅବା ।	ଆମ୍ଭକଥା ଆମ୍ଭେ ମେଣ୍ଟାଇ ଥିବା ।
ରାଧିକା ବୋଇଲେ ମୁଁ ଆଗ ଯିବି ।	ଦଧି ଓହ୍ଲାଇ ତେଣେ କୂଳେଥିବି ।।

ନନ୍ଦ କୁମରକୁ ମୋହର ଭୟ ।	ନିତି ଆସୁଥାଏ ଦେବଧିରାୟ ।
ସେ ମୋର ଭଣଜା ମୁଁ ତାର ମାଇଁ	ତାହାର ମୋହର ପଡ଼ଇ ନାହିଁ ।।

ବାଟେ ଦେଖିଣ ଓଗାଳଇ ଆଗ ।	ଭଣ୍ତ ଭାଷା କହି ମେଲାଇ ଢଗ ।
ତେଣୁ କରି ମୋର କମ୍ପଇ ତନୁ ।	ଏହିକ୍ଷଣି ନିକି ଅଇଲା କାହ୍ନୁ ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ କହିଲୁ ଯେତେ ।	ତୋହ କଥା ରାଧା ଲାଗଇ ମୋତେ ।
ଦଇବେ ହଟିଆ ନାଗର କାହ୍ନା ।	ଯୁବା ସ୍ତିରୀଙ୍କର ଜୀବନ ଘେନା ।।

ଗୁରୁ ଗଉରବ ତା ତହିଁ ନାହିଁ ।	ଦୟା ଉପରୋଧ ନ କରେ ସେହି ।
ଆମ୍ଭର ତାହାକୁ ଭୟ ଅପାର ।	ଲୁଚି ବୁଲୁଥାଏ ତାହା ଡର।।

ବଡ଼ ଦୁରୁଜନ ନନ୍ଦତନୟ ।	ତୁମ୍ଭ ତହୁଁ ମୋର ତାହାକୁ ଭୟ ।
ନାବ ଭିତରେ ଗୋ ଅଛଇ ବସି ।	ଏଇକ୍ଷଣ ନିକି ଦେଖଇ ଆସି ।।

ଦଦରା ନାବ ମୋ ଜୀବିକା ସିନା ।	ବାଡ଼ିଏ ପିଟି କରିଦେବ ଚୂନା ।
ପୋଡ଼ୁ ଏଠାବରେ କେହି ନ ଥିବା ।	ଏଣକୂଳ ଛାଡ଼ି ତେଣିକି ଯିବା ।।

ଏତେ ବୋଲି ନାବ ଦେଲେ ଘୁଞ୍ଚାଇ ।	ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ନାବ ଧଇଲା ଯାଇ ।
କାହିଁକି ଯାଉଛୁ କେଉଟ ନନା ।	ମୋତେ ମାତ୍ରକ ପାରିକର କିନା ।।

ଦଇନୀ କରି ମୁଁ କହୁଛି ତୋତେ ।	ଦନ୍ତେ ତିରଣ ଘେନିଯାଅ ମୋତେ ।
କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଗୋ ଅଇଲେ ।	ଆସ ନାବ ଭିତରେ ଗୋ ବହନ ବସ ।।

ଶୁଣି ରାଧିକା ହରଷ ମନକୁ ।	ମେଲାଣି ମାଗିଲା ସଖୀମାନଙ୍କୁ ।
ପହଣ ପଟ୍ଟାରେ ପସରା ଥୋଇ ।	ସ୍ଥିର ହୋଇ ନାବେ ବସିଲା ଯାଇଁ ।।

ଗୋପୀଙ୍କି ବୋଇଲେ ସେ ରଙ୍ଗାଧର ।	ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଯେ କରିବା ପାର ।
ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ସେ ବାସୁଦେବ ।	ମଝି ନଇକି ବାନ୍ଧିଦେଲେ ନାବ ।।

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାଧର କଲେ କୁହୁଡ଼ି ।	ଅକାଳ କୁହୁଡ଼ି ଅଇଲା ମାଡ଼ି ।
ଅସମ୍ଭବ କଥା ଗୋଚର ନୁହେଁ ।	ଦିବସେ ଦିଶିଲା ଅନ୍ଧାର ମୟେ ।।

ଦୂର କଥାମାନ ତେଣିକି ଥାଉ ।	ବାହାକୁ ବାହା ନ ଦିଶଇ ଆଉ ।
ନାବ ପୂର୍ବମଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣ ବସିଲେ ।	ରାଧିକାକୁ ଆଉ ଦୃଶ୍ୟ ନୋହିଲେ ।।

ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ଯେ ମନେ କାତର ।	ବୋଇଲା ନିଶ୍ଚେ ମୁଁ ମଲି ଏଥର ।
ଅକାଳେ ମୋ ଶିରେ ବଜ୍ର ପଡ଼ିଛି ।	ମଝି ନଈରେ ମୋ ଭେଳା ବୁଡ଼ୁଛି ।।

ଆଗ ପଛ ଦୁଇ ବିଚାର ନାହିଁ ।	ଭଙ୍ଗା ନାବରେ ବସିଲି କି ପାଇଁ ।
ନାବ ପୂର୍ବମଙ୍ଗ ଯାଉଛି ଫାଟି ।	ପାଣି ପଶୁଅଛି ବିବର ଫୁଟି ।।

ସଙ୍ଗେ କେହି ନାହିଁ ସଖା ସୋଦର ।	ଦୀନବନ୍ଧୁ ମୋତେ ବାରେ ଉଦ୍ଧର ।
ସଖୀମାନଙ୍କୁ ଯେ ଅଇଲି ଛାଡ଼ି ।	ମଝି ନଈରେ ମୁଁ ମରୁଛି ବୁଡ଼ି ।।

ଯେଉଁ କେଉଟ ବାହୁଥିଲା ନାବ ।	ସେହି କେଣେ ଗଲା ନକରି ଠାବ ।
ବୃଦ୍ଧଲୋକ ସିନା ତରସ୍ତେ ମଲା ।	ନାବୁଁ ତାକୁ ଅବା କୁମ୍ଭୀର ନେଲା ।।

ନୋହିଲେ ତାହାର କର୍ମ ଅବଳ ।	ପାଦ ଖସି ଯାଇ ପଡ଼ିଲା ଜଳ ।।
ପ୍ରଖର ସୂଅତ ଅଗାଧ ପାଣି ।	କେଣେ ଭାସିଗଲା କେହି ନ ଜାଣି ।।

ବିଧାତା ପୁରୁଷ ଏମନ୍ତ କଲା ।	ମୋତେ ନାଶକରି ଆପଣେ ମଲା ।
ଭଲ ଯୋଗେ ଆଜି ଘରୁ ଅଇଲି ।	ପୁରୁଷ ହତ୍ୟା ପାତକ ପାଇଲି ।।

ପୁଣି ବିଚାରଇ ଶଶାଙ୍କ ମୁଖୀ ।	ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ା ବୋଲି ଡାକଇ ଦେଖି ।
ଭଲ ମନ୍ଦ କଥା ନ ଜାଣେ କିଛି ।	କେଉଁଠାରେ ଅବା ଶୋଇ ପଡ଼ିଛି ।।

କୁଟୁମ୍ବଲୋକଙ୍କୁ ଅନାଥ କଲୁ ।	ମୋତେ ନାଶକରି ଆପଣେ ମଲୁ
ଭଙ୍ଗା ନାବ ତୋର ଯାଉଛି ଫାଟି ।	ପାଣି ପଶୁଅଛି ବିବର ଫୁଟି ।।

କାହିଁ ପଳାଇବି କିସ କରିବି ।	ଏହିକ୍ଷଣି ନିକି ବୁଡ଼ି ମରିବି ।
ଏମନ୍ତ ରାଧାର ବିକଳ ଚିତ୍ତ ।	ମନରେ ଜାଣିଲେ ଦେବ ଅଚ୍ୟୁତ ।।

କେରୁଅଳ ଧରି ଅନନ୍ତରୂପୀ ରାଧାକୁ ।	ବୋଇଲେ କି ବୋଲ ଗୋପୀ ।
ଆମ୍ଭ ସୁଖେ ଆମ୍ଭେ ନିଦ୍ରା ଯାଉଛୁ ।	ଗାଳି ଦେଇ ତୁ ଗୋ କିସ ବୋଲୁଛୁ ।।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ କେଉଟ ଭାଇ ।	ଉଚିତ କଥାକୁ ଚଳୁ କିମ୍ପାଇ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଜଣା ନାହିଁକି ।	ଯାହା ଅରଜିଛି ଭୁଞ୍ଜିବଟିକି ।।

ଦଇବେ ମୋହର ନାବ ଦଦରା ।	ତହିଁକି ହୋଇଛି ବିଷମ ଭରା ।
ତୁମ୍ଭେ ଗୋପାଳୁଣୀ ନ ପାଅ ଲାଜ ।	ଅନବରତେ ହୋଇଥାଅ ସଜ ।।

ଯେତେ ଅଳଙ୍କାର ହୋଇଛି ସାଜି ।	ଭଙ୍ଗାନାବ କିମ୍ପା ନ ଯିବ ଭାଜି ।
ତୋତେ କି ବୋଲିବା ନ ଜାଣ ଏହା ।	ଜଳଦେବତାଙ୍କୁ ନ ମାନି ଯାହା ।।

ମଝି ନଈରେ ଗୋ ନପାର ଡକା ।	ସବୁ ଅଳଙ୍କାର ପାଣିକି ପକା ।
ତେବେ ହୋଇବ ସୁଫଳ କାର୍ଯ୍ୟ ।	ନୋହିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ମରିବ ଆଜ ।।

ଶୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ବିକଳ ମନ ।	ଅଙ୍ଗରୁ କାଢ଼ିଲା ସବୁ ଭୂଷଣ ।
ହେମର ତାଡ଼କା କର୍ଣ୍ଣର କାପ ।	ନାଶିକା ବେଣ୍ଟୁଆ ମୁକୁତା ଥୋପ ।।

ପାଦରୁ ନୂପୁର ରୂପ ଝୁଣ୍ଟିଆ ।	କର୍ଣ୍ଣରୁ କାଢ଼ିଲା ସୁନାଫାସିଆ ।
ଭୁଜରୁ କଙ୍କଣ କାଢ଼ିଲା ଚାହିଁ ।	ଦଧି ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ିରେ ଥୋଇଲା ନେଇ ।।

ବୋଇଲା ଭାଇ ଅବଧାନ ହୁଅ ।	ନାଶ ନ ଯାଉ ତୁମ୍ଭେ ପଛେ ନିଅ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଲୋ ଗୋପୀ ।	ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଲୁ ତୁ ବଡ଼ ପାପୀ ।।

ଗଙ୍ଗାଦେବୀଙ୍କର ଏ ଅଳଙ୍କାର ।	ମୁଁ ତାହା କେମନ୍ତ କରିବି ପାର
ଭଲ ମନ୍ଦ କିଛି ନ ଜାଣ ଗୋଈ ।	ଜୀବଥିଲେ ଧନ କୋଟିଏ ପାଇ ।।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ।	ଦେବତା ମାନେ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ଯତନ ।
କେମନ୍ତେ ପାଣିକି ଦେବି ପକାଇ ।	ସତ ନ ବଳଇ କେଉଟ ଭାଇ ।।

ମୋତେ ଏଥୁ ପଛେକିଛି ନ ଦିଅ ।	ନାଶ ନ ଯାଉ ପଛେ ତୁହି ନିଅ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ରାଧା ।	ଧନକୁ ମୋହର ନାହିଁ ଶରଧା ।।

ତୁହି ଶୁଭେ ଯେବେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଥିବୁ ।	ତୋ ଦୟାରେ ମୋତେ ମିଳିବ ସବୁ ।
ଶୁଣି ରାଧିକାର ଉଡ଼ିଲା ମନ ।	ଜିହ୍ୱା କାମୁଡ଼ି ଛୁଇଁଲା ଶ୍ରବଣ ।।

ବୋଇଲା ତୁ ଏଡ଼େ ପାପର ମୁଢ଼ା ।	କି ଭାଷା ବୋଲୁଛୁ କେଉଟ ବୁଢ଼ା ।
କେଉଟ ହୋଇ ତୋ ଏଡ଼େ ଭରସା ।	ଆଉ ବେଳେ ତାହା ତୁଣ୍ତେ ନ ବସା ।।

ଲୋକ ଜାଣିଲେ ତ ସହଜେ ମରି ।	ଜାତି ହରାଇଚି କେମନ୍ତେ କରି ।
ବଡ଼ଲୋକଙ୍କ ମୁଁ ଅଟଇବୋହୂ ।	କେଉଟ ହୋଇ ତୁ ଏଭାଷା କହୁ ।।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଗୋ ଶୁଣ ଯୁବତୀ ।	ମୋ ତହୁଁ ତୋରକେଡ଼େ ବଡ଼ ଜାତି ।
କେଉଟ ବୋଲିଣ ନ ପାଅ ଲାଜ ।	ନନ୍ଦପୁଅ ମୁଁ ଯେ ଦେବାଧିରାଜ ।।

ତୋତେ ଦେଖି ମୋର ବଳିଲା ଆଶ ।	ତେଣୁ ଧରିଲି ମୁଁ ତରାଇ ବେଶ ।
ଯାହା ଭୟ କରୁ ଯୁବତୀଗୋଟି ।	ଚିହ୍ନି ପାରିଲେ ମୁଁ ସେହି କାହ୍ନୁଟି ।।

ଏହା ଶୁଣି ବୋଲେ ରାଧା ସୁନ୍ଦରୀ ।	ମଲା କୁଜାବୁଢ଼ା କଥା ଚାତୁରୀ ।
ପିଠିରେ ଶୋଭଇ ବିଷମ ଭରା ।	ଆଖି ଦୁଇ ଗୋଟି ହୋଇଛି ଟେରା ।।

ପାଚିଲା ମୁଖକୁ ପାଚିଲା ଦାଢ଼ି ।	କନା ଖଣ୍ତେ ଅଛୁ କଟିରେ ଭିଡ଼ି ।
ଗୋଡ଼ ଗୋଦର ଦେହ ତୋର ମୋଟା ।	ଦାନ୍ତ ନାହିଁ ବୁଢ଼ା ପାକୁଆ ଗୋଟା ।।

ବଙ୍କାହୋଇ ଆଉ ନ ପାରୁ ଚାଲି ।	ମୋତେ ଭଣ୍ତୁ ଅଛି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ।
କୋଟି ମଦନ ଯା ରୂପଗଞ୍ଜନ ।	ତୁ ହାଦେ ବୋଲୁ ନନ୍ଦପୁଅ କାହ୍ନା

ନନ୍ଦପୁଅ ବୋଲି ଭଣ୍ଡୁଛୁ ସିନା ।	ନାମ ଅବା ତୋର ତରାଇ କାହ୍ନା
ଆମ୍ଭର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏମନ୍ତ ରୂପ ।	ଗୋପୀମାନଙ୍କର ଅମୀୟ କୂପ ।
ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ ପ୍ରଭୁ ପଣକୁ ।	ଇନ୍ଦ୍ର ସରି ନୋହେଁ ପାଦତଳକୁ ।।

କୋଟିଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯାର ଚରଣେ ଥିବ ।	ସେ କିମ୍ପା ନଦୀରେ ନାବ ବାହିବ ।।
ବେଭାରେ ବାଳୁତ ଅଟଇ ସାନ ।	ତାକୁ ଦିଅଇ କେ ଏ ବୁଦ୍ଧିମାନ ।।

ତୁ ଏବେ ତ ଧରିଛୁ ଏମନ୍ତବେଶ ।	ତୋତେ ଦେଖି ମୋତେ ମାଡ଼ୁଛି ହସ ।।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣରେ ସଖୀ ।	ସତ ମିଛ କଥା ବୁଝିବଟିକି ।।

ମୋର ତୁଣ୍ତେ ମିଛ ନ ଥାଇ ଜାଣ ।	ମାମୁଁଙ୍କ ଶପଥ ମାଇଁଙ୍କ ରାଣ ।।
ରାଧିକା ବୋଇଲେ ତରାଇ ଭାଇ ।	ଏଡ଼େ ରାଣ ତୋର କି କଥାପାଇଁ ।।

ନିଶ୍ଚୟ ତୁ ଯେବେ ଯଶୋଦା ପୁଅ ।	ସୁନ୍ଦର ବଦନେ ପ୍ରକାଶ ପାଅ ।
ବଡ଼ିମା କରି ତୁ କରିଛୁ କେତେ ।	ନିଜ ରୂପ ତୋର ଦେଖାଅ ମୋତେ ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଅନାଇ ଥାଅ ।	ରୂପ ଦେଖି ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ ନ ହୁଅ ।
ଶରଧା ଯେବେ ଗୋ ବଳିଲା ମିତ ।	ନୟନ ବୁଜି ସ୍ଥିର କରି ଚିତ୍ତ ।।

ଶୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ନୟନ ବୁଜି ।	ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ମନେ ମନେ ହେଜି ।
ରାଧାକୁ ବୋଇଲେ ଏବେ ତୁ ଅନା ।	ତୁ ଯେ ବୋଲୁ ମୋତେ ନୁହଇ କାହ୍ନା ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଶୁଣିଣ ରାଈ ।	ନୟନ ଫେଡ଼ି ବେଗେଦେଲା ଚାହିଁ ।
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେଖିଲା ଶାରଙ୍ଗଧର ।	ନିସ୍ତରିଲି ବୋଲି ଯୋଡ଼ିଲା କର ।।

ସ୍ତୁତି କରି ରାଧା କହେ ବଚନ ।	ଦ୍ରୋହକଲି ପ୍ରଭୁ ଦୋଷ ନ ଘେନ ।
ବିଷ୍ଣୃ ମାୟାଧର ଯେ ବାସୁଦେବ ।	ମୁଁ ତାହା କେମନ୍ତେ କରିବି ଠାବ ।।

ନ ଜାଣି ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲି ମୁଁ ଗାଢ଼ ।	ସ୍ତିରୀ ଜନ୍ମ ସିନା ସ୍ୱଭାବେ ମୂଢ଼ ।
ତୋ ରୂପ ଦେଖିଣ ଦେବାଧିରାଜେ ।	ମଦନବାଣ ମୋ ଅଙ୍ଗରେ ବାଜେ ।।

କାମ ସାଗରୁ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି ।	ବେନିପାଦ ଧରି ପଡ଼ିଲା ରାଈ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୋ ମିତ ।	ଏବେ କାହିଁ ପାଇଁ ଏଡେ ଉସତ ।।

ରାଧିକା ବୋଇଲେ ମହିଁମା ମୋରୁ ।	କ୍ଷଣକ ଭିତରେ କିସ ନ କରୁ ।
କାମବାଣେ ହୃଦ ଯାଉଛି ଫାଟି ।	ତ୍ରାହିକର ପ୍ରଭୁ ନିଶ୍ଚେ ମଲିଟି ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଆରତ ନୁହ ।	ବାଞ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣହେବ ସୁସ୍ଥିର ହୁଅ ।
ତୋର ମନ କଥା ଜାଣଇ ରାଧା ।	ମୋତେ ହିଁ ଦେହେ ମଦନ ହେଉଛି ବାଧା ।।

ଉଠ ଉଠ ସଖୀ ନ ପାଅ ଲାଜ ।	କୋଳରେ ଧରିଲେ ଦେବାଧିରାଜ ।
ବିବିଧ ରଙ୍ଗରେ ତୋଷିଲେ ମତି ।	ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଲେ ସେ ରସବତୀ ।।

ସରିଲା ରାଧାମାଧବ ବିହାର ।	ଲାଜେ ପଳାଇଗଲା ପଞ୍ଚଶର ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ମିତଣି ।	ବଡ଼ ମାୟାଧର ଶାରଙ୍ଗପାଣି ।।

ଯଶୋଦା ପୁଅର ମହିମା ଭଲା ।	ସେହିଠାରେ ପୁଣି ବୁଦ୍ଧି ଏ କଲା ।
ରାଧାକୁ ବୋଇଲେ କୂଳକୁ ଯାଅ ।	ସାଙ୍ଗ ସଖୀ ଆଣେ ସେ କୂଳେ ଥାଅ ।।

ସଖୀମାନଙ୍କୁ ତ ଆଣିବା ନିକି ।	କେତେବେଳେ ଯିବ ଗୋରସ ବିକି ।
ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ଶ୍ରୀ ବାସୁଦେବ ।	ମଝି ନଈକୁ ବାହିଦେଲେ ନାବ ।

ଚତୁର୍ଭୁଜମୟ ଦେବାଧିରାଣ ।	ସେଠାରେ ପୁଣି ହେଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ।।
ବ୍ରହ୍ମା ଯାହା ନାମ ଘୋଷଇ ବସି ।	କ୍ଷୁଦ୍ର କୃଷ୍ଣଦାସ ତା ପାଦେ ରସି ।।

ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀ ମୂରତି ଧରି କହ୍ନାଇ ।	ନିକୁଞ୍ଜ ବନରେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ।
ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଧଇଲେ ।	ନୂଆ ମଦନ କି ମୋହି ଅଇଲେ ।।

ରୁପଦେଖି ମୁନି ହେବ କାତର ।	ଯୁବତୀ ଜୀବନ କେତେ ମାତର ।
ସବୁଗୋପୀ ଆମ୍ଭେ ବସିଣ ଅଛୁ ।	ସେଠାରେ ମିଳିଲେ କମଳଚକ୍ଷୁ ।।

ହସ ହସ ହୋଇ ଦେବ ଶ୍ରୀବତ୍ସ ।	ବୋଇଲେ ଦଧିତ ରଖି ବସିଛ ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ମାଧୋଇ ।	ଖରାକାଳେ କିଆଁ ବଢ଼ିଲା ନଈ ।

ଗୋଚର ନୁହଇ ଏକଥା ବାବୁ ।	ସ୍ଥଳ କୂଳ ନାହିଁ କେମନ୍ତେ ଯିବୁ
ଭଙ୍ଗା ନାବଖଣ୍ତେ ନଦୀରେ ଥିଲା ।	ଆଗ ହୋଇ ତହିଁ ରାଧିକା ଗଲା ।।

ତରାଇ କଥା ତୁ ଶୁଣ କହ୍ନାଇ ।	କେଡ଼େ ପରପଞ୍ଚ ଦେଖି ତ ନାହିଁ ।
ପାଚିଲା ଦଢ଼ିତା ନୟନ ଦେଢ଼ା ।	ପିଠିଆଡ଼େ କୁଳ ଗୋଡ଼ଗୋଦଡ଼ା ।।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଇଲେ କୂଳରେ ଥାଅ ।	ଜଣେ ଜଣେ ବସି ସମସ୍ତେ ଯାଅ ।
ଏତେବୋଲି ନାବ ବାହିଣ ଥିଲା ।	ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ କି ଭଣ୍ତାଇ ନେଲା ।।

ଭାଳି ଆମକୁ ନ ଦିଶଇ ବାଟ ।	କି ବୁଦ୍ଧି କରିବୁ ନନ୍ଦରଚାଟ ।।
ଶୁଣି ଦୟାନିଧି ମନେ କାତର ।	ଜିଭ କାମୁଡ଼ିଲେ ଶାରଙ୍ଗଧର ।।

ତାଟକା ହୋଇଣ ଶ୍ରୀବନମାଳୀ ।	ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲେ ମିଛେ ହେଁ ଢଳି
ଗୋପୀଙ୍କି ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ନ ମଲ ।	ମୋର ମାଇଁକି ଗୋ ଏମନ୍ତ କଲ ।।

ଆଉ କାହିଁ ତାର ପାଇବି ଭେଟ ।	ରାଧାକୁ ନେଲା ସେ ବୁଢ଼ା କେଉଟ ।
ଏଡ଼େ କରମ ଗୋ କିପାଇଁ କଲ ।	ସାଙ୍ଗରେ କେହି ଜଣେ ନ ଗଲ ।।

ନାରାୟଣ ଲୋଭ କରେ ଯାହାକୁ ।	ବୁଢ଼ା କେ ଘେନିଗଲା ତାକୁ ।
ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଗୋ ଲାଜ ନାହିଁକି ।	ଚୋର ଘେନିଗଲା ମୋର ମାଇଁକି ।।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଏବେ କରିବ କିସ ।	ଆମ୍ବିଳା ହୋଇଲା ବିକା ଗୋରସ
ମଥୁରା ହାଟକୁ ଯାଅ ଯା ବିକି ।	ମାମୁଁ ଆଗେ ଆମ୍ଭେ କହିବୁ ଟିକି ।।

ଆପଣେ ଝିଙ୍ଗାସ ପରର କଥା ।	ଜାଣି ନ କହିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବ୍ୟଥା ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣରେ ବାବୁ ।	ତୋହ ସଙ୍ଗେ ଆମେ ବାହୁଡ଼ି ଯିବୁ ।।

ସାଙ୍ଗରୁ ତ ତେବେ ଗଲା ରାଧିକା ।	ରାଜାର ଗୋରସ ହେଉ ଅବିକା ।
ତହିଁକି ବଢ଼ିଛି ଯମୁନା ନଈ ।	ଯୁବା ସ୍ତିରୀ ଯିବୁ କେମନ୍ତ ହୋଇ ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଭାଳ କାହିଁକି ।	ଭଲକଥା କିମ୍ପା କରୁଛ ନିକି ।
ନଦୀ ବଢ଼ିବାକୁ ଭୟ ନ ପାଅ ।	ମୁଣ୍ତେ ବୋଝ ଘେନି ପହଁରି ଯାଅ ।।

ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଶ୍ରୀବତ୍ସି ।	ବାଳୁତ ପୁଅ ତୁ ନ ଜାଣୁ କିଛି ।
ବୁଡ଼ି ମରିବାକୁ କରିଛ ପଞ୍ଚା ।	ଯେତେ କଥା କହୁ ଅଜଣା କଞ୍ଚା ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଗୁଆଳୀ ।	କାହିଁପାଇଁ ମୋତେ କର ଢମାଳୀ ।
ଜାଣଟିକି ମୋର ମନ୍ତର ବାମା ।	ଜଳ ସ୍ଥଳ ମୋତେ କିଞ୍ଚିତ ସିନା ।
ଏକା ଫୁଙ୍କାଏ ଦେବି ମନ୍ତ୍ରପଢ଼ି ।	ଯମୁନା ପାଣି କେଣେ ଯିବ ଉଡ଼ି ।।

ଜଳ ଶୁଖିଯାଇ ଦିଶିବ ବାଲି ।	ତୁମ୍ଭେ ସୁଖେ ଯିବ ନଦୀରେ ଚାଲି ।
ଗୋପୀ ବୋଇଲେ କି ତୁନୋହୁ ବଡ଼ ।	ପାରିଲେ ତୁ ବାବୁ ସଂକଟ ଫେଡ଼ ।।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଗୋ ଶୁଣ ତରୁଣୀ ।	କଥାଏ ମାଗିଲେ ନ ଚଳ ପୁଣି ।
ଯେଉଁ ମନ୍ତର ଗୋ ଶିଖିଛି ମୁହିଁ ।	ଲାଞ୍ଚ ନ ପାଇଲେ କାଟଇ ନାହିଁ ।।

ନୂଆ କର ଆମ୍ଭେ ପଢ଼ିବା ଆଜ ।	ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇଲେ ନୁହଇ କାର୍ଯ୍ୟ
ତାଳିମାରି ପୁଣି ହସିବ ତୁମ୍ଭେ ।	ଗୁରୁନିନ୍ଦା ପୁଣି ପାଇବା ଆମ୍ଭେ ।।

ଅଳପ ବହୁତ ନାହିଁ ନୋହିବ ।	ଏତେକ ମନ୍ତର ସିଦ୍ଧି ପାଇବ ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣରେ ବାବୁ ।	ତୋତେ ପୁଣି ଆମ୍ଭେ କି ଲାଞ୍ଚ ଦେବୁ ।।

ଶାଶୁଘରେ ଥାଇ କିବା ଗରବ ।	କାହୁଁ ଭିଆଇବୁ କେଉଁ ଦରବଦେବୁ ।
ଭିଆଣ କରିବା ପଦାର୍ଥ କାହିଁ ।	କରିବା ଆଣିବା କିଛି ତ ନାହିଁ ।।

ଏଠାକୁ ଆଣିବୁ କେଉଁ ଦରବ ।	କରକ କିବାରେ ଆସିଛୁ ସର୍ବ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଅଳପ କଥା ।	କାହାରି ଦେହକୁ ନୋହିବ ବ୍ୟଥା ।।

ତୁମ୍ଭ ଆମ୍ଭ କଥା ଦୁଇ ମେଳକୁ ।	କଥା ରହିଥିବ କାଳ କାଳକୁ ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ମାଗିଲୁ ଯାହା ।	ଫେଡ଼ି କରି କିମ୍ପା ନ କହୁ ତାହା ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଯାହାମାଗିବା ।	ସତ୍ୟ କଲେ ସିନା ଫେଡ଼ିକହିବା ।
ଗୋପୀ ବୋଇଲେ ହେ ସେ କଥା ଛାଡ଼ ।	ସତ୍ୟ କଲୁ ବାବୁ ବେଦନାଫେଡ଼ ।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ତରୁଣୀ ।	ହରି ନେଉଅଛି ଯମୁନା ପାଣି ।
ଗୋପୀ ବୋଇଲେ ନେଉଁ କିନା ବାବୁ ।	କେତେବେଳେ ଆମ୍ଭେ ମଥୁରା ଯିବୁଁ ।।

ଆମ୍ଭେ ବୁଝିଲେ ତୋ ମନ୍ତର ବାନା ।	ନାମ ଦେଇ ଯିବୁ ଛଇଳ କାହ୍ନା ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଆରତ ନୁହ ।	ପଛଆଡ଼କୁ ଗୋ ସମସ୍ତେ ଚାହଁ ।।

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାକୁ ରଚିଲେ କହ୍ନାଇ ।	ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ଶୁଖିଗଲା ନଈ ।
ମୀନ ମଗର ଯାଉଛନ୍ତି ଚାଲି ।	ଝଲମଲ ହୋଇ ଦିଶୁଛି ବାଲି ।।

ନିର୍ମଳ ହୋଇଲା ଦିଶିଲା କୂଳ ।	ଆଣ୍ଠୁକ ଭିତରେ ରହିଲା ଜଳ ।
ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଦେବାଧିରାୟେ ।	ନବୀନ ସୁନ୍ଦର ବୟସ ହୁଏ ।।

ତ୍ରିଭଙ୍ଗ ଠାଣି ପ୍ରକାଶି ରହିଲେ । ନୂ	ଆ ମଦନ କି କାହୁଁ ଅଇଲେ ।
ହରଷେ ବୋଲନ୍ତି କମଳ ମୁଖ ।	ନଦୀ ଶୁଖିଗଲା ସମସ୍ତେ ଦେଖ ।।

ଶୁଣି ଅନାଇଲେ ଗୋପ ଯୁବତୀ ।	ଦେଖିଲା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦିବ୍ୟମୂରତୀ ।
ଦଧିପରାସ ସେ ଛାଡ଼ି ସକଳ ।	ମଦନ ଆରତେ ହୋଇଲେ ଭୋଳ ।।

ଦେଖିଲେ ଶୁଖିଛି ଯମୁନା ନଈ ।	ଉଭା ହୋଇଛି ଜଗତ ଗୋସାଇଁ ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ମହିମାମେରୁ ।	ମାଗିଲା କଥା ହେଳା ନ କରୁ ।।

ବିନ୍ଧୁଅଛି ବାଣ ଅନଙ୍ଗରାଶି ।	ଭୁଜେ ଭିଡ଼ି କିମ୍ବା ନ ଧର ଆସି ।
ହୃଦୟ ଫାଟୁଛି କିଛି ନ ବୁଝ ।	ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକର ଆଜି ।।

ନୋହିଲେ ଜୀବନଗଲା ଗୋସାଇଁ ।	ପଛେ ବୋଲିବଟି କହିଲ ନାହିଁ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ତରୁଣୀ ।	କେଉଁକଥା ଆମ୍ଭେ ମାଗିଲୁ ପୁଣ ।।

ଫେଡ଼ି ନ କହୁ ତ ଜାଣିଲ ତୁମ୍ଭେ ।	ତହିଁକି ଚକିତ ହୋଇଲୁ ଆମ୍ଭେ ।
ଗୋପୀ ବୋଇଲେ ତୁ ଗଣ୍ଠିଆ ଗୁରୁ ।	କ୍ଷଣିକ ଭିତରେ କିସ ନ କରୁ ।।

ତୋର ମନ କଥା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଜଣା ।	ଆମ୍ଭମନ ନିକି ତୋତେ ଅଜଣା ।
ନହିଁତ ଅଭେଦ କମଳ ଚକ୍ଷୁ ।	କାହା ମନ କି ଭାବ ନ ଜାଣିଛୁ ।।

ଶୁଣି ଦୟାନିଧି ସ୍ନେହରେ ଭାଷି ।	ଅରୁଣ ଅଧରେ ହାସ ପ୍ରକାଶି
କ୍ଷଣକ ଭିତରେ ଦେବାଧିରାୟେ ।	ଯେତେ ଗୋପୀ ତେତେ ରୂପ ଉଦୟେ ।।

ବିବିଧ ରଙ୍ଗେ ବିହାର କରନ୍ତି ।	ସବୁ ଗୋପୀଙ୍କର ମନ ତୃପତି ।
ବିହାର ସାରିଣ ନନ୍ଦର ଚାଟ ।	ବୋଇଲେ ଯାଅ ଯା ମଥୁରା ହାଟ ।।

ଶୁଖିଲା ନଦୀରେ ଯାଅ ଯା ଚାଲି ।	ଆମ୍ଭେ ଯାଉଅଛୁ ଘରକୁ ବୋଲି ।
ଗୋପୀଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ସଙ୍ଗାତ ।	ଏମନ୍ତ ମହିମା ଯଶୋଦାସୁତ ।।

ହର ବଦନେ ସ୍ତୁତିକଲେ ଯାକୁ ।	ଗୋପାଳ ପୁଅ କେ ବୋଲିବ ତାକୁ ।
ଏଡ଼େ ବାଳକାଳୁ ତେଡ଼େ ହଟିଆ ।	ସବୁ କଥା ତାର ଦିନ କାଟିଆ ।।

ଭକତ ବାନ୍ଧବ ଜଗଜ୍ଜୀବନ ।	ଦୀନକୃଷ୍ଣଦାସ ପଶେ ଶରଣ ।

ସମାପ୍ତ

***